Natasa Athiainitou- Kyprianou | Invocación

Natasa Athiainitou- Kyprianou (Limassol, 1972) es una poeta y profesora griega. Estudió pedagogía en la Academia Pedagógica de Chipre, la Universidad de Atenas y la Universidad de Saint Louis (MA en Currículo e Instrucción). Trabaja como docente en educación primaria desde 1992. Escribe poesía desde el 2013.  Sus poemas han sido publicados en numerosos sitios web, antologías y revistas literarias. Es autora del poemario Με ή χωρίς πεταλούδες (Con o sin mariposas), publicado por Αφή (Chipre, 2020).

 

 

 

ΔΙΑΘΛΑΣΗ

Πώς να ανατρέψω μια συνθήκη με φειδώ;
Πώς να αλλάξω τις λέξεις
σαν συνωστίζονται άτακτα
έξω από το ποίημα;
Όσο και να κοιτάζω τους κύκλους
και τις τομές που σχηματίζουν
μου φαίνεται  ανώφελο
να περπατώ
μονάχα στο περίγραμμα.

Ανθίζει ο κήπος
κάτω από τα πόδια μου
γαργαλάει τα ακροδάχτυλά μου
σαν φυτό που αναρριχάται
σκοντάφτω λίγο
κι ύστερα πετώ
σαν σφαίρα που βρόντηξε
σε χάλκινο καθρέφτη
κι άλλαξε διεύθυνση
κι άλλαξε μορφή.

 

 

 

REVERBERCIÓN

¿cómo revertir una condición con mesura?
¿cómo cambiar las palabras como si estuvieran fuera del poema?
por más que observo los círculos y
las partes que los forman
me resulta inútil andar en los contornos

el jardín florece bajo mis pies
cosquillea mis plantas como una hiedra
tropiezo un poco y empiezo el vuelo
como un balón que impacta con un espejo de bronce
y cambia de forma y dirección

 

 

 

ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΑΣ

Λαμβάνει μία κλήση
με απόκρυψη
με τα βλέφαρα κλειστά
και τη φωνή
ραμμένη στο πέτο.
Δεν σταματάει όμως
μπαίνει στο δάσος.
Τα ρούχα του φθείρονται
και τα μαλλιά του
βοστρύχοι σταφυλιών.
Τα δέντρα περπατάνε
και απ’ τις κουφάλες
ξεπροβάλλει ο φόβος
Μπαίνει στο χορό
παίζει ταμπούρλο
μασάει δάφνη
ανταμώνει το θάνατο
βγαίνει απ’ την κοιλιά του κήτους .
Καθαρίζει με επιμονή
τις λάσπες και τη λύπη
το παράπονο και την ομίχλη.
Η Μικρή Άρκτος
κτενίζεται στον ουρανό.
Επιστρέφει.
Κάθεται και κοιτάει το παρόν.
Η καρδιά του χτυπάει δυνατά
μέσα στο σώμα, ξανά.

 

 

 

PEQUEÑO HÉROE

 

a escondidas
recibe una llamada con los ojos cerrados
y la voz
cocida a la solapa
no se detiene
se adentra en el bosque
es calvo y su ropa luce gastada
los árboles caminan y el miedo
germina de los surcos
entra en la danza
toca la pandereta
mastica el laurel
se encuentra con la muerte
sale del vientre de la ballena
con insistencia limpia el barro
y la tristeza de la queja y la niebla
el osito se peina en el cielo
devuelve
se sienta y contempla el presente
su corazón late con fuerza
dentro del cuerpo
otra vez

 

 

ΓΛΑΡΟΙ

 

Έχουν άλλη κοσμοθεωρία οι γλάροι.
Προνόμια ξεχωριστά

στα ταξίδια της βροχής.
Μια ήρεμη αύρα

σαν σκίζουν τον ουρανό σε σμήνη

φτιάχνουν σχήματα ιδεών

και αναστοχασμούς.
Φευγαλέα τα  ίχνη της στιγμής

αποτυπώνονται στο είναι τους.
Φωτογραφίζοντας ευλαβικά

τους μικροσκοπικούς φάρους των κάβων
πετούν αντίθετα στον άνεμο

κόντρα στα κατάρτια της σιωπής.
Περήφανα ανοίγοντας τις μακριές φτερούγες τους

κοιτάνε κατάματα τον ήλιο
ελεύθεροι ταξιδευτές

στο διάσελο της ευθύνης.
Κάποτε μες στις σχισμές

των παραθαλάσσιων βράχων
καιροφυλακτούν οι αλεπούδες
θεριεύει ο φόβος
τα μαύρα πέπλα του απλώνει
απειλεί τις αποικίες

των μικρών γλαροπουλιών.
Στα βάθη των ωκεανών ρουφούν
του παφλασμού τον ιερό απόηχο.
Ευφραίνονται.
Πνίγουν την κραυγή τους.
Αφήνουν άσπρα πούπουλα
σε μακρινές ακτές.
Κι όταν σπαραχτικός ο νόστος μέσα τους
φουντώνει, επιστρέφουν.

 

 

GAVIOTAS

 

es distinta la cosmovisión de las gaviotas
dividen los privilegios en tiempos lluviosos
poseen una serena aura
como si rasgasen el cielo en enjambres que
modelan formas de ideas y reflejos
fugaces se reflejan las huellas
del instante en su ser
reverentes fotografían las diminutas
balizas de las bodegas
vuelan contra el viento
contra los mástiles del silencio
orgullosas abren sus alas
los aventureros viajeros contemplan el sol
en la montura del compromiso
pero a veces
en las grietas de las rocas costeras
se demoran los zorros
el miedo se instala
sus negros velos se extienden
amenazan las colinas de las pequeñas gaviotas
en el fondo de los océanos
succionan el sagrado eco del chapoteo
ellos se regocijan
ahogan sus gritos
dejan las blancas plumas en
las costas lejanas y
cuando el desamor estalla dentro de ellos
regresan

 

 

ΕΠΙΚΛΗΣΗ

                                (Αφιερωμένο στη ΜaryRose)

 

Σε μια ξεθωριασμένη βαλίτσα

έπνιξα την κραυγή μου.

Σε πηγάδι βαθύ

το στήθος μου κρυώνει.

Σε υδάτινο ιερό

χιλιάδες αναφιλητά

ανυπεράσπιστη

κατάθεσα τα δάκρυά μου.

Αγκομαχώντας μες στη λασπουριά

ψάχνω ίχνη απ’ το χαμόγελο

του παιδιού μου

την ώρα που τα ρυμουλκά διάσωσης

πηγαινοέρχονται στην επιφάνεια [άπρακτα].
Άγγελοι ακροβατούνε σε υγρά σχοινιά

αγκαλιάζοντας  τον πόνο

ενώ  εγώ με θρυμματισμένη τη φωνή θα συλλαβίζω:
−Βοηθήστε με, ν’’ αναπαυθεί η ψυχή μου.
Να  κοπάσει το μοιρολόι της μάνας μου!

Ίσως και τα δικά σας τα παιδιά

ενήλικες πια  να μετρούν χρόνια πολλά

στο Αλφαβητάρι του παραδείσου…

 

 

 

INVOCACIÓN

 

Para MaryRose

 

ahogué el grito en una descolorida maleta

en el profundo pozo del pecho frío
en un santuario de agua
entre miles de sollozos
deposité sus lágrimas

en el barro lucho
busco rastros de la sonrisa de su hijo
mientras los remolques de rescate
salen inoperantes a la superficie

acrobáticos ángeles
sobre cuerdas mojadas
abrazan el dolor mientras
con voz quebrada
deletreo: ayuda
deja que mi alma descanse
cambia el destino de mi madre

(tal vez sus hijos le canten
el feliz cumpleaños
con el Alfabeto del Paraíso…)

 

 

Versión al español de María Del Castillo Sucerquia

(Poeta, agente literario, editora y traductora)

lacabramontes@outlook.com

 

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *