STAVROS STAMBOGLIS (Atenas, Grecia, 1946). Poeta y arquitecto. Estudió en DESA (Escuela Especial de Arquitectura, Francia – París). Trabajó en el sector Público y Privado como Arquitecto-Ingeniero. Ha publicado 11 poemarios: Γη (Tierra) 2009, Έννοια εικόνας (Concepto de imagen) 2010, Τόπος Νωδ (Lugar de Nod) 2011, Απόδοση τοπίων (Representación de paisajes) 2012, Αποτυπώσεις (Huellas) 2012, Διαλεκτική βυθού (Dialéctica del fondo marino) 2014, Με την πλάτη στο παρόν (De espaldas al presente) 2014, Διηγήσεις πόλεων (Cuentos de ciudades) 2016, Ατελές Κολάζ (Collage Imperfecto) 2020 , Τεθλασμένη πόλεως αφή (Toque de ciudad) 2021, S Παραμύθια ανεβάζω (Cuentos de hadas) 2022; también, 2 colecciones de cuentos, Εν ονόματι της Άνοιξης (El camino del destino) 2014, Εν ονόματι της Άνοιξης (En nombre de la primavera) 2014, y los ensayos literarios γενναιότητα του πένθους στην ποιητική του Κώστα Θ. Ριζάκη (La valentía del duelo en la poética de Kostas T. Rizaki) 2021 e Εντυπώσεις από μια περιήγηση (Impresiones de un recorrido por la obra del poeta Dimitris Daskalopoulos) 2021. Se han publicado homenajes especiales a su poesía en las revistas literarias griegas Kariothraustis vol.6/2020 y Embolimon vol.91-92/2020. Escribe crítica literaria y ensayo en colaboración con revistas literarias impresas y digitales. Participa en el consejo editorial de la revista Embolimon. Ha participado en el Festival Internacional de Poesía de Atenas (1°, 4° y 7° versiones). Es miembro de la Sociedad Helénica de Autores y del Círculo de Poetas.
Traducción al español de María Del Castillo Sucerquia
ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ
Ι.
Στέκονται οι νεραντζιές σε μια
δεντροστοιχία χιλιομέτρων.
Αποστάσεις κεκανονισμένες .
Εντύπωση μοναξιάς.
Αλλά το γνωρίζετε ήδη πως μας απατά
των φαινόμενων η λογική.
Τα δέντρα διαθέτουν φυλλώματα
που συμπάσχουν
στον άνεμο.
ΙΙ.
Ήχος μακρινός από λιανοτράγουδο.
Είναι η ανάγκη μάτια μου∙ ανάγκη βαθιά.
Άκου ετούτη τη σιωπή σχεδόν, που
εκθέτει τον ορυμαγδό
της πόλης.
ΙΙΙ.
Υποβόσκει θαύμα.
EN EL MISMO MAR
I.
Los naranjos forman una hilera
de árboles durante kilómetros.
Distancias convenidas.
Un tiraje de soledad.
Pero, ya sabes, la lógica de las apariencias
nos engañan.
Los árboles tienen un follaje que
se hermana con el viento.
II.
El lejano sonido de una pequeña canción.
Es la necesidad de mis ojos,
una necesidad profunda.
Este casi silencio expone al
asaltante de la ciudad.
III.
Un milagro acecha.
ΠΟΛΩΣΗ
Έβλεπαν έκπληκτοι την καρίνα της
να πασχίζει στην ελαφρόπετρα τ΄ ουρανού.
Μέχρι που του λόγου της, η αλήθεια, εξόκειλε
στις φυλλωσιές.
Κι΄ έτσι η αξία των ίσκιων υπολογίζεται πια
με το φως που καταλύουν.
Σκέψου ένα κοιμητήριο από γυαλί και σκόνη.
Παντού έχουν τοιχοκολληθεί ένσημα ταπείνωσης
υπέρ ευκαιρίας, ή άλλου θαύματος.
Κάποιο αίτημα έκπτωσης έγινε η αλήθεια.
Κι΄ ούτ΄ ένας λυγμός ενοχής.
Η άρνηση της ευθύνης συνθλίβει
το πένθος.
POLARIZACIÓN
Con asombro miraron
cómo su quilla luchaba contra la piedra
pómez del cielo.
Hasta que sus palabras, tan ciertas,
quedaron suspendidas en el follaje.
Ahora, el valor de las sombras
se mide por la luz que apresuran.
Un cementerio de vidrio y polvo;
signos de humillación a favor
de la oportunidad, o de cualquier milagro,
se pegaron por todos lados.
Algunas peticiones de descuento
se hicieron realidad.
La negación de la responsabilidad
aplasta el sufrimiento.
ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ
Ακούγοντας Vivaldi – La folia (Madness)-Apollo’s Fire, YouTube.
Μια γυναίκα σχεδόν κορίτσι, σχεδόν λάμψη σιωπής
με ούριο άνεμο, κάθε απόδειπνο, κάθε δειλινό με την
ακρίβεια των νυχτολούλουδων, καταφθάνει
και προσπερνά.
Στιγμιαία στρέφει, κοιτά κατά δω, δεν ξέρω αν με
βλέπει, δεν ξέρω αν νοιώθει την ευγνωμοσύνη,
αν διαισθάνεται την ταραχή.
Σαν τα φυλλώματα στο παράθυρο της δροσιάς
μονολογώ, μήπως την ομορφιά την ορίζει
η αδυναμία μου· αν είναι η αιτία της.
Αυτό το πέρασμα· πυγμή
αταξίας.
DIRECCIÓN
Después de Vivaldi. La folia
Una mujer casi niña, casi un resplandor
de silencio, con un cálido viento,
cada tarde, con precisión de belladonas,
llega y pasa.
Repentinamente se gira, mira hacia aquí,
no sé si me ve, si percibe la gratitud,
si advierte la agitación.
Como las hojas en la ventana,
su monólogo de rocío,
es la belleza definida por mi vehemencia.
Ella es la causa de este pasaje,
racimo de picardía.
ΠΕΔΙΟ ΕΚΠΤΩΣΗΣ
Η επαλληλία του βάθους αντιμετωπίζεται ως πτώση. Η
προοπτική θεωρείται εγκατάλειψη θέσης· ο μετασχηματισμός
αποσιωπάται· η αποδοχή της αναγκαιότητας προκαλεί
υποψίες· η σωφροσύνη καταγγέλλεται επειδή συνομιλεί με το
περίπλοκο· το ψεύδος ακουμπά την καθαρότητα· η
καθαρότητα σπρώχνει στην άρνηση· η άρνηση είναι το όπλο
της εμμονής.
Η εμμονή μου διαθέτει προσωπείο αθωότητας· και δεν
είναι ε ύκολο να διαλευκανθεί ως έγκλημα.
CAMPO DE DESCUENTO
A la superposición de profundidad se le trata como caída.
La perspectiva es vista como un abandono de la posición, la
transformación es silenciada. La aceptación de la necesidad es
sospechosa; la sobriedad es denunciada por dialogar con lo
complejo. La falsedad toca la pureza, la pureza incita a la negación,
la negación es el arma de la obsesión.
Mi obsesión tiene apariencia de inocencia, y es fácil esclarecerla
como a un delito.
ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΛΟΓΙΚΗΣ
Με δυο πλατείες παραμάσχαλα και μια εφημερίδα πρωινή
ξυπνάει η πόλη. Καταμεσής η άδενδρη πορεία. Όλος κι όλος
των δράκων δέκα διασκελιές ο δρόμος. Ευθύγραμμο τμήμα
να εκθέτει η μέρα τα παραμύθια της.
Στην μιαν άκρη στέκει η στιγμή, στην άλλη η ανάδυση
ονείρων. Αίφνης τώρα δα «κεκτημένα» σημαίνει αρπάζω απ΄
την επιβίωση του σύμπαντος.
Καταγράφω το τετελεσμένο καθώς προσπαθεί να με
δαμάσει. Νοιώθω το αποτέλεσμα να συντρίβει το ήθος των λαθών μου.
Δεν έχω εμπιστοσύνη στις λέξεις. Λένε πως οι λέξεις είναι διανύσματα πυροβολισμών. Κι αν είναι τρυφερή, δεν είναι αθώα η ποίηση.
ELEMENTO DE LÓGICA
Con dos axilas cuadradas y un periódico matutino, la ciudad
amanece en la mitad del camino sin árboles. Todos los dragones
están a diez pasos del camino. Un tramo recto para que la jornada
cuente sus historias.
En un extremo está el momento, en el otro, el surgimiento
de los sueños. De repente, ahora, “comprado” significa apoderarse
de la supervivencia del universo.
Registro el logro mientras trata de domarme. El resultado aplasta
la moral de mis errores.
No confío en las palabras, dicen que las palabras disparan vectores.
Y, aunque tierna, la poesía no es inocente.
